ເອົາຊະນະແບບໃດດີກວ່າ

ໃນໂລກນີ້ ມີແຕ່ເວົ້າເລືື່ອງແຂ່ງຂັນ ຂ້າຟັນລັນແທງກັນຍິນຕາມຂ່າວບໍ່ເວັ້ນແຕ່ລະວັນ ປະເທດລາວເຮົານັບວ່າເປັນປະເທດທີ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກ ຫາເມືອງອື່ນໃດສະເໝີເໜືອນນັ້ນແມ່ນຍາກ ເຖິງວ່າບ້ານເມືອງຈະຍັງບໍ່ພັດທະນາເທົ່າທີ່ຄວນ ແຕ່ກໍກ້າວເຂົ້າສູ້ການພັດທະນາເທື່ອລະກ້າວ ເນື່ອງຈາກໂລກມີການແຂ່ງຂັນ ມັນກໍເວົ້າເຖິງແພ້ ແລະບໍ່ແພ້ ສະນັ້ນເມື່ອທ່ານແພ້ທ່ານຈະແພ້ແບບໃດຈຶ່ງຈະດີ ຫຼືຈະຊະນະແບບໃດຈຶ່ງຖາວອນ ແລໝັ້ນຄົງ ກ່ຽວກັບການແພ້ນີ້ ຈຶ່ງຍົກເອົາເລື່ອງສອງເລື່ອງມາສະເໜີໃຫ້ທ່ານໄດ້ອ່ານ ອາດຊິເຫັນຂໍ້ຄິດໃນການແພ້ ບໍ່ແພ້ ຄື
ເຣື່ອງທີ ໑ ໃນພຸດທະປະຫວັດ ເຣື່ອງໂຜດອົງຄຸລີມາລ ແລະອະນຸພຸດທະອົງຄຸລີມານ ໄດ້ກ່າວຕອນທີ່ພຣະພຸດທະອົງໄປໂຜດອົງຄຸລີມານ ເພາະບໍ່ໃຫ້ອົງຄຸລິມານທຳບາບໜັກກວ່ານັ້ນອີກ ເພາະວັນນັ້ນ ທານດາຂອງອົງຄຸລິມາອອກໄປບອກວ່າ ພຣະເຈົ້າພິມພິສານຈະຍົກພົນອອກໄປປາບ ຍ້ອນຫົວໃຈຂອງພໍ່ແມ່ ເຖິງລູກຂະຊົ່ວພຽງໃດ ກໍຍັງຮັກລູກບໍ່ເສື່ອມຄາຍ ເມື່ອອົງຄຸລິມານເຫັນຄົນເຖົ້າຄົນໜຶ່ງກໍໄລ່ຕາມ ທັນໃດນັ້ນພຣະພຸດທະອົງກໍສະເດັດໄປເຖິງ ດັ່ງຕອນໜຶ່ງວ່າ:
ອົງຄຸລີມາລເມື່ອຫຼຽວເຫັນສະມະນະໂຄດົມແລ້ວ ກໍກັບໃຈຈາກການຈະໄລ່ຕິດຕາມຍິງຊະຣາ(ມາຣດາ) ເຊິ່ງນຶກໃນໃຈວ່າການຂ້າສະມະນະນັ້ນ ຈະງ່າຍກວ່າການຂ້າຜູ້ເຖົ້າ ເພາະວັນນີ້ກໍຍັງເຫຼືອຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງຈະຄົບພັນຄົນ, ແມ່ນເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ອົງຄຸລິມາລກໍໄລ່ຕິດຕາມພຣະພຸດທະອົງໄປ ຍິ່ງໄລ່ເທົາ່ໃດ ກໍເໝືອນດັ່ງພຣະອົງໃກອອກຈາກຕົວເຂົາເທົ່ານັ້ນ, ທັງໆທີ່ພຣະອົງກໍຢ່າງໄປທັມມະດາດ້ວຍເຫດນັ້ນ ອົງຄຸລີມາລ(ອະຫິງສະກະ) ກໍຮ້ອງອອກໄປວ່າ "ຢຸດກ່ອນສະມະນະ, ສະມະນະຢຸດກ່ອນ !!!"
- ພຣະພຸດທະອົງຊົງສະດັບແລ້ວ ກໍຕອບກັບມາວ່າ "ເຮົາຢຸດແລ້ວ............"
- ອົງຄຸລີມາລຕອບຄືນວ່າ "ສະມະນະຂີ້ຕົວະ ທ່ານຢຸດຈັ່ງໃດ ຄືຈັ່ງວ່າຢ່າງຢູ່"
- ພຣະພຸດທະອົງຄອບວ່າ "ເຮົາຢຸດແລ້ວ ແຕ່ທ່ານຍັງບໍ່ທັນຢຸດ "
- ອົງຄຸລີມາລ : ທ່ານຢຸດຈັ່ງໃດ ?
- ພຣະພຸດທະອົງ : ເຮົາຢຸດແລ້ວ ເຊິງການຂ້າ, ການບຽດບຽນ, ການປະທຸດສະຮ້າຍສັດ ແລະ ບຸຄຄົລອື່ນ"
ອົງຄຸລີມາລ ອາໄສວ່າເຄີຍໄດ້ເປັນບັນດິດມາກ່ອນ ຫຼົງຊົ່ວຂະນະດຽວເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາທຳບາບເຖິງພຽງນັ້ນ ເມື່ອໄດ້ສະດັບພຣະສຸຣະສຽງອັນເປັນອະມະຕະທັມຂອງພຣະອົງ ຈຶ່ງສະດຸ້ງ ແລະ ໄດ້ດວງຕາເຫັນທັມ ຈຶ່ງຂໍເຂົ້າບວຊ ພຣະອົງປະທານເອຫິພິກຂຸ ອະປະສັມປະທາໃຫ້ ແລ້ວກໍປະຕິບັມຕໍ່ ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ເປັນພຣະອໍຣະຫັນຕ໌ອົງໜຶ່ງໃນພຸດທະໜາ ພຣະອົງຊົງປະກາດເອຕະທັຄຄຄະໄວ້ ເປັນປະຈັກຂອງພວກເຮົາ ອົງຄຸລິມານເຖິງວ່າເປັນໂຈນຂ້າຄົນຫຼາຍແຕ່ຖືກວ່າເປັນກຳໜ້ອຍ ເພາະຂ້າໄປດ້ວຍຄວາມບໍ່ຣູ້ ແຕ່ອົງຄຸລິມານເປັນຄົນຕື່ນຕົວໄວ ສະດຸ້ງໄວກໍຕື່ນຕົວກັບໃຈ ການສະດຸ່ງໄວ ຄືຜູ້ຊະນະ.

ເຣື່ອງທີ ໒ ເປັນເຣື່ອງຈິງ ບໍ່ແມ່ນນິທານ ແຕ່ເປັນເຣື່ອງຈິງກ່ຽວກັບຄະນະລຳເຣື່ອງໃນສະໄໝເກົ່າ ທີ່ເມືອງໂຂງ ຍັງເປັນທີ່ກ່າວຂວັນໃນໝູ່ຄົນຣຸ່ນເກົ່າຮອດບັດນີ້ ເຣື່ອງມີຢູ່ວ່າ

- ຄັ້ງໜຶ່ງ ຄະນະລຳເຣື່ອງ ຄະນະໜຶ່ງໄປຫຼິ້ນທີ່ງານບຸນ, ໄປຮອດສາກໜຶ່ງ ທາງພຣະເອກ ກັບຕົວກົງອອກມາຫຼິ້ນ ສາກນັ້ນຕ້ອງໄດ້ຕີກັນດ້ວຍການຟັນດາບ ເບື້ອງຕົ້ນກຫຼິ້ນຕາມບົດ ແຕ່ບັງເອີນໄມ້ດາບຂອງພຣະເອກພັດໄປໂມງຂອງໂຕກົງແຕກ (ສະໄໝນັ້ນແມ່ນໂມງວິແລຣາຄາແພງ) ເມື່ອຮູ້ງວ່າໜ້າໂມງແຕກ ທາງໂຕກົງກໍໂສກລົງທັນທີ (ມີຈກເທື່ອໂຕກົງຊິໂສກ ແຕ່າສາກນີ້ທຳໃຫ້ຜູ້ຊົມໂກລາຫົນໄປດ້ວຍ ເກີດຄວາມສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງໂຕກົງຈຶ່ງໂສກ) ເມື່ອງໂສກແລ້້ວ ທາງໂຕໂກງກະລຳຂຶ້ນມາວ່າ "ມາກະມາສາທ້ອນ ບັກສອນລູກອີ່ອ່ອນ(ອອກຊື່ງຈິງຂອງພຣະເອກ ທັງຍັງລາມເລີຍໄປເຖິງຊື່ແມ່ຂອງພຣະເອກດ້ວຍ) ໜ້າໂມງກຸແຕກປານນີ້ ບໍ່ມີຢ້ານຕໍ່ມຶງ.
ວ່າແຕ່ລຳສຸດ ທາງໂຕໂກງກໍວາດທ່າລວດລາຍຫຼິ້ນນອກບົດເລີຍ ຟັງດາບລົງຢ່າງບໍ່ບັນຍະບັນຍັງ ເຮັດໃຫ້ພຣະເອກ ຖືກຄ້ອນຂອງໂຕໂກງຈິງໆໄປຫຼາຍບາດ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ກຳກັບຮ້ອງບອກອອກມາວ່າ "ໂຕໂກງຕາຍສາ" (ເພາະສາກນີ້ໂຕໂກງທີ່ເປັນໂຈນຈັກຕ້ອງຕາຍ ແຕ່ວ່າໂຕໂກງບໍ່ຕາຍ) ຍິ່ງຮ້ອງບອກເໝືອນຍິງຍຸ ໂຕກົງໄດ້ແຕ່ຟັນໄມ້ກະບອງລົງໃສ່ຫົວຂອງພຣະເອກ ເຮັດໃຫ້ເລືອດແທ້ໆ ຂອງພຣະເອກຕ້ອງໄຫຼອາບແກ້ມແດງຈ່າຍວ່າຍກາງເວທີ ໃນທີ່ສຸດຜູ້ກຳກັບກໍບອກໃຫ້ພຣະເອກຕາຍກ
ທາງພຣະອກວ່າຊິຕາຍຕາມຄຳສັ່ງຜູ້ກຳກັບ ເພື່ອຢຸດຕິບັນຫາ ແລະ ແລ້ວໂຕໂກງກໍກະໜ່ຳຄ້ອນລົງໃສ່ກາງຫຼັກພຣະເອກ ເຮັດໃຫ້ພຣະເອກຕ້ອງໂຕນຮ້ານໄປໄວໄວ່ໆໆໆໆໆ

ເຣື່ອງນີ້ສອນໃຫ້ເຮົານຳມາເປັນວິທຍາທານໃນການ ນຳໃຫ້ຊີວິດຢ່າງເປັນສຸຂໄດ້ເປັນຢ່າງດີ ທ່ານຜູ້ອ່ານເຫັນວ່າ ບົດທັງສອງນີ້ເປັນເຊັ່ນໃດ ສາມາດສຶກສານຳກັນໄດ້ດ້ວຍ ຄຳພີຣະພາບເທີ້ນ ຈຶ່ງຊື່ວ່າເປັນຜູ້ຊະນະ.