Friday, 6 June 2008

ທັມເມກຂະສະຖູບ Saranath (ສາຣະນາຖາ) ສະຖານທີ່ສະແດງທັມມະຈັກກັປວັຕນະສູດ



Sarnath (Isipatana), Deer Park,
the Site of the Buddha’s First Discourse

I. Location and Significance

Sarnath, also previously known as Mrigadava, Rishipattana, and Isipatana, located about six miles from Varanasi (Baranasi, Benares) in Uttar Pradesh, India, is the deer park where the Buddha delivered the first discourse, set in motion the wheel of the Dhamma, and founded the Sangha. Sarnath (cf. Saranganath) means lord of the deer; Mrigadava means deer park; and Rishipattana and Isipatana mean the place where the holy men fell to earth when devas announced to them the birth of the future Buddha (cf. Pali, isi, holy men; and Sanskrit, rishi). The Buddha subsequently converted Yasa, the son of a wealthy nobleman of Varanasi, as well as his family and friends. A short time afterwards Yasa and the others became monks at Sarnath. The following rainy season the Buddha stayed at the monastery at Sarnath. By this time the Sangha had grown to sixty monks. The Buddha sent them out to preach the Dhamma. The Buddha later preached other important discourses at Sarnath. By the seventh century when the Chinese traveler Hsuan Tsang visited Sarnath, there were thirty monasteries and three thousand monks there. The site became an important center for one of the Theravada schools. It was plundered and burned by the end of the 1100s by Turkish Muslims. There followed the diaspora of the Sangha, and the site was then forgotten for about seven hundred years. Sarnath was rediscovered about 1800, and excavations began. The site is the location of several monuments important to the history of Buddhism, including the Dhammarajika stupa, built by King Asoka, as well as the Asokan pillar with its lion capital.

II. The Story of the Buddha’s First Discourse

Sarnath was the location of the Buddha’s first discourse. The Buddha had achieved Enlightenment at Uruvela (presently Bodh Gaya) under the bodhi tree on the banks of the Neranjara after repulsing the attempts of Mara, the evil tempter, to prevent him from reaching Buddhahood. After reaching Enlightenment, the Buddha spent seven days at Uruvela and seven days at six other nearby locations, a total of forty-nine days, enjoying the bliss of sainthood. He thought about giving his first discourse to Alara Kalama, a wise man who would quickly acknowledge the truth of the Dhamma. However, a deity came to the Buddha to tell him that Alara Kalama had died a week earlier. Then he thought about giving his discourse to Uddaka, student of the wise man Rama. However, once again a deity came, this time to announce that Uddaka had died the night before (cf. the “Mahapadana Sutta: The Great Discourse on the Lineage,” in The Long Discourses of the Buddha (Digha Nikaya), II:40, 3.8ff., the story of Khanda and Tissa, an alternate version.) At this point the Buddha recalled the five bhikkhus, Kondanna, Vappa, Assaji, Mahanama, and Bhaddiya, the Pancavaggiya, with whom he had practiced the ascetic life for six years before realizing that it was not conducive to liberation. He wanted to pay them back for the help they had given to him. So he set off on foot for Sarnath, the deer park at Varanasi, about 142 miles away, where the five were staying.

The Buddha had traveled only a short distance when he met the naked ascetic Upaka, a follower of Nataputta of the naked sect. He attempted to convince the man of the truth of Buddhism but was unable to do so because of the ascetic’s misconceptions. When the Buddha had arrived at Sarnath and had approached the five bhikkhus, they decided they would ignore him and not pay him honor. However, when the Buddha came near they lost their resolve because they were so impressed by the glory and serenity of his countenance. They greeted him and called him “friend,” prepared a seat for him, and washed his feet. The Buddha told the five ascetics that he was the fully Enlightened One and that he would teach them the truth of the Dhamma. He said that if they practiced the Dhamma, as instructed by him, they would achieve Nibbana, Enlightenment. For a time the five remained incredulous, but after a while, realizing he had never made such claims in the past, they became receptive to his words.

So at Sarnath, the deer park near Varanasi, the Buddha delivered to the Pancavaggiya his first discourse, the Dhammacakkappavattana Sutta, “Setting in Motion the Wheel of the Dhamma” (cf. The Connected Discourses of the Buddha (Samyutta Nikaya), 56:11; cf. the analysis in the “Saccavibhanga Sutta; The Exposition of the Truths,” Number 141 in The Middle Length Discourses of the Buddha (Majjhima Nikaya), also delivered at Sarnath; and in the Vibhanga, 99-105, in the Abhidhamma Pitaka). The first discourse was concerned with the Middle Way and the Four Noble Truths. The Buddha first spoke about the Middle Way--the way leading to Enlightenment—which lies between the extremes of sensual gratification, on the one hand, and of the self-mortification of the ascetic life, on the other. The Middle Way, as described in the discourse, is the Eightfold Path that includes right view, right thought, right speech, right action, right livelihood, right effort, right mindfulness, and right concentration. The Four Noble Truths are the truths of suffering (in brief, the five aggregates), of the origin of suffering (craving), of the cessation of suffering (freedom from craving), and of the way leading to the cessation of suffering (the Eightfold Path, the Middle Way). Hearing the Buddha’s words, the five ascetics became convinced of the truth of what he said. The conversion of the five bhikkhus represented the beginning of the Sangha, the order of the Buddhist monks. The words of the Buddha also set in motion the wheel of the Dhamma, the wheel symbolizing the eternal cycle of the existence of the world (samsara), the endless life after life of craving. (Cf. the “Ariyapariyesana Sutta; The Noble Search,” Number 26 in The Middle Length Discourses (Majjhima Nikaya), 13-30, where the Buddha recounts to the bhikkhus the story of his search for Enlightenment from his early experiences with the ascetics to his conversion of the five at Deer Park. Cf. Number 36, the “Mahasaccaka Sutta; The Great Discourse to Saccaka,” Middle Length Discourses. Sections 13 through 16 of this sutta repeat sections 14-17 of Numbe 26 in a new setting. Cf. Dhammacakkapavattana Sutta; The Great Discourse on the Wheel of Dhamma, by Ven. Mahasi Sayadaw, pp. 44-63, an account of the Buddha’s story from the Enlightenment to the first discourse at Deer Park which, relying on the Commentaries, never mentions, curiously enough, the more pertinent suttas in the Majjhima Nikaya.)

III. Archeology and Monuments

Sarnath is the site of many important Buddhist monuments, the most notable being the Dhammarajika stupa, the Dhamek (Dharmek, Dhammeka) stupa, the Mulagandhakuti (the main shrine), the Asokan pillar and lion capital, and the preaching Buddha statue. (Cf. Sarnath: The Great Holy Place of Buddhists, by Shanti Swaroop Bauddh, translated by Moses Michael, the principle text used in the following discussion; and Middle Land, Middle Way; A Pilgrim’s Guide to the Buddha’s India, by Ven. S. Dhammika, pp. 73-87.)

1) The Dhammarajika stupa, built by Great King Asoka, who visited Sarnath in 249 B.C., originally contained relics presumed to be those of the Buddha. Before six subsequent enlargements were made to it, the stupa had been about forty-four feet in diameter. Today only the foundation remains. Tragically enough, in 1794 Jagat Singh, a Varanasi minister, dismantled the stupa so he could use the red bricks for building a housing project. The relics were found about twenty-seven feet from the top in a small green marble casket inside a stone box. In accordance with the Hindu custom of the time, the remains were thrown into the Ganges River. The Commissioner of Varanasi, Jonathan Duncan, published a report on the finding of the relics as well as of a Buddha statue in the stupa. Interest in Sarnath soon grew. In 1815 the archeologist Colonel C. Mackenzie started exploration of the ruins and surveyed the area. From late 1834 to1836 Alexander Cunningham conducted systematic excavations at Sarnath and explored not only of the Dhammarajika stupa but also the Dhamek stupa, the Coukhandi stupa, and a vihara and a temple near the Dhamek stupa.

2) The Dhamek stupa, the impressive cylindrical structure that exists at Sarnath today and dates from the early sixth century A.D., measures ninety-three and a half feet in diameter and one hundred thirty-eight feet high, including the foundation. Asoka built the original stupa at this location. The remains of this original are what Cunningham probably found when he bore a shaft in the center of the Dhamek stupa and found remnants of a Mauryan-brick structure. There were no relics inside. However, Cunningham did find a stone slab with an inscription in sixth-seventh century script suggesting a connection with the Dhamma. The inscription of King Mahipala (1026 A.D.) indicates that the original name of the stupa was the Dhammacakka (Sanskrit, Dharma Chakra) stupa (“stupa of the turning the wheel of the law”). This evidence suggests that the Dhamek stupa was the exact location of the Buddha’s first discourse, the Dhammacakkappavattana Sutta. Portions of the bottom of the stupa are covered with a wide band consisting of a pattern of swastikas (fylfots) with a lotus wreath at the top and bottom. At the bottom of the stupa eight large shelves, spaced at equal distances around the circumference, are built into the wall. These apparently once contained images of the Buddha.

3) The ruins of the Mulagandhakuti (main shrine, a vihara), or the First Perfumed Chamber, lie to the north of the Dhammarajika stupa (perfumed in the sense of incensed). (There is another shrine at Sarnath, the sunken shrine of Pancayatana, east of the Dhammarajika stupa under a sunken concrete platform.) The Buddha stayed at the Mulagandhakuti during the first rainy season following the first discourse. A rich man named Nandiya donated it to the Buddha. The shrine was a square building with the entrance to the east, each side about sixty feet long; according to Hsuan Tsang, it was about two hundred feet high. The area between the shrine and the Dhammarajika stupa is believed to have been the Camkama, the promenade where the Buddha performed his walking meditation.

4) To the west of the Mulagandhakuti are the remains of the Asoka pillar, discovered in 1904. Originally about forty-nine feet high surmounted by a capital, the remaining base today is about six and a half feet high. The monolithic shaft was slightly tapered, about twenty-eight inches in circumference at the bottom, about twenty-two inches at the top. The pillar’s brownish-sandstone capital, now located in the Sarnath museum, depicts the fronts of four lions, each head facing a different direction. (The lion capital is the official emblem of modern India.) The abacus contains four animals: an elephant (Buddha at conception), a bull (Buddha’s birth sign), a horse (his renunciation of home life), and a lion (his first discourse). A large Dhammacakka (“wheel of the law”) with thirty-two spokes presumably topped the capital of the original Asoka pillar. There were three inscriptions on the pillar, the oldest an edict from Asoka in Brahmi warning monks and nuns against schism in the Sangha. The site of the Asoka pillar is believed to be the place where the Buddha assembled the first sixty bhikkhus and directed them to go out and spread the Dhamma.

5) During the Gupta age, roughly from the fourth century to the sixth century A.D., the same age that saw the creation of the Ajanta caves, Sarnath became a center of Buddhist art. The beautiful carving of the preaching Buddha, the Dhammacakkappavattana statue, currently in the Sarnath museum, bears witness to this fact. It was a gift of King Kumaragupta (414-455 A.D.) F. C. Ortel discovered it. This is the world’s finest statue of the sitting Buddha. The figure is in the preaching posture, the Dhammacakka mudra. The Buddha is very naturalistic. His seat is magnificently carved; the halo around the Buddha’s head is intricately designed. An image of a deer appears on either side of the Buddha. The top of his seat contains a “wheel of the law,” which relates the statue to the first discourse. The positioning of the hands has come to symbolize the Dhammacakkappavattana, the turning of the wheel of the law. The middle finger of the right hand touching the middle finger of the left suggests the Middle Way. Between the two front legs of the seat appear figures of the Pancavaggiya, as well as those of a woman and child, Yasa and his mother.

IV. Conclusion: Sarnath Today

Sarnath owes its status today as a major Buddhist shrine to Anagarika Dharmapala (1864-1933), founder of the Maha Bodhi Society in 1891. He established the Society at Sarnath on premises located to the left of the new Mulagandhakuti Vihara, an impressive structure built by the Society in 1931. As time went on, the Society added schools, a college, a library, a training school for monks and nuns, and a hospital for the poor of Sarnath. Dharmapala’s intention was to restore all the Buddhist shrines of India to the care of the Sangha. He was the first celibate full-time worker for the Buddhist cause in modern times.

There are several modern temples at Sarnath, including the Burmese, Chinese, Korean, Thai, three Tibetan, and the Japanese. There is a Tibetan monastery; the Institute of Higher Tibetan Studies with its two hundred monks; and the Tibetan printing press, the Pleasure of Elegant Sayings. Accommodations at Sarnath are available at the Maha Bodhi Society or at the Thai temple near the museum. The museum, established in 1910, contains artifacts found at the site starting in 1904, notably, the lion capital, a huge Bodhisatta statue, the preaching Buddha statue, and the Buddha’s life panels. In the vicinity of the Mulagandhakuti Vihara lies the Mrigadava, deer park, with canal, roaming deer, and bird sanctuary. Varanasi, finally, six miles away, with its two rivers, the Varana and the Asi, is important today for Varanasi University, where many Thai monks come to study.

It is not entirely clear exactly where the Buddha gave his first discourse. Some argue it was at the site of the Dhamek stupa, with its stone slab discovered by Cunningham. Others say it was at the place where the Dhammarajika stupa currently stands. Still others maintain that it was actually at the location of the sunken shrine of Pancayatana. Whatever the case may be, for the pious Buddhist pilgrim Sarnath is of the utmost importance as the site visited by the fully Enlightened One at the time he gave his first discourse, even if the exact spot where it was given cannot be pinpointed. It is a religious, historical, and cultural Mecca.

December 6, 2005

ลุมพินีวัน สถานที่ประสูติ (Lumbini or Rummindei,Nepal)

ลุมพินีวัน สถานที่ประสูติ (Lumbini or Rummindei,Nepal)

Lumbini Park, the Birthplace of the Buddha


I. Geography

The Buddha was born in the ancient village of Lumbini (Sanskrit for the lovely, named after Lumbini, married to Suprabuddha, the ancient king of Devadaha; also spelled as Rummindei, the queen of King Anjana of Devadaha). Lumbini lay in the district of Rupandehi near the ancient town of Kapilavastu (Bhairahawa, Piprahwa, Siddhartha Nagar) in the southwestern part of the Terai region of Nepal at the foothills of the Churia (Chure) mountain range (also Siwalik mountain range). The Himalayas, including Mount Everest, lie further to the northeast. Bhairahawa, about two and a half miles from Sunauli at the Indian border, is one hundred eighty-six miles west-southwest of the capital of Nepal, Kathmandu, and about sixty-eight miles north of the Indian city of Gorakhpur in Uttar Pradesh. The Terai region of Nepal is a narrow strip of fertile land about sixteen to twenty miles wide running across the southern part of the country from the far west to the far east. The ancient village of Lumbini no longer exists. At the time of the Buddha’s birth, there was a grove of sala trees there. The site of the birthplace remained unknown until 1886, when a German archeologist, Alois Fuhrer, discovered the Asoka pillar located there.

II. The Story of the Buddha’s Birth

In Buddhist tradition the Buddha was born at Lumbini in 563 B.C. The ruler of the kingdom at that time was King Suddhodana of the Shakya dynasty of the Kshatriya, warrior, caste. The capital city of his kingdom was Kapilavastu. His queen was Maya Devi.

According to the Buddhist text, one night at the palace during the Midsummer Festival, the queen had a dream that four Brahmins came to her bedside. They carried her to a place under a sala tree in the Himmapan forest. There were devas and other spiritual beings waiting there to attend to her. Then they took her to Anodard pond to be purified of her sins. Suddenly a white elephant (the future Buddha) brought her a white lotus flower in his trunk and made a triple circumambulation around the queen. Striking her on her right side, he seemed to enter her womb. (Cf. the Introduction (Nidana Katha) to the Jataka Commentary (i.4721), paragraphs 27-28).

The next morning the queen told the king her dream. The king called sixty-four Brahmins together to interpret the dream. They told the king that the queen had become pregnant and would have a son. If his son continued to live in the household, he would become a great monarch. On the other hand, if he left the household and abandoned the world, he would become a Buddha. When the time of birth came near, the queen asked the king for permission to return to her hometown of Devadaha to give birth to their child. According to the custom of the time, a woman ready to give birth had to go to her parents’ house to have her child. King Suddhodana consented and ordered a large number of royal attendants to accompany the queen on the trip. (Some sources indicate the queen traveled to Lumbini specifically to worship the sacred tree there.) The entourage traveled about twelve and a half miles, arriving at Lumbini garden on the fifteenth day of the sixth lunar month. The beautiful garden and the peaceful neighboring areas belonged to both the Shakyas and the Koliyas clans. The day was a Friday, the day of a full moon. (This date is currently celebrated every year on the day of the full moon in May.) Since it was almost noon, the weather was getting hot. So the queen ordered the attendants to stop so she could rest for a while. However, it was not long before she felt labor pains. She reached up and supported herself by holding the branch of a sala tree. Thereafter the queen, standing under the sala tree, gave birth to her son as the birds were singing. (Cf. the Introduction to the Jataka (i.4721), paragraphs 29-30, 32-37. Contrast the “Acchariya-abbhuta Sutta; Wonderful and Marvelous,” in The Middle Length Discourses of the Buddha (Majjhima Nikaya), III:123, 7-15; and the “Mahapadana Sutta: The Great Discourse on the Lineage,” in The Long Discourses of the Buddha (Digha Nikaya), II:14, 1.17-1.24. Neither of these latter texts mentions the Lumbini trip; both say the queen gave birth to her son standing up. One passage in the old Buddhist poetry text, the Suttanipata, alludes to Lumbini (cf. Lumbini; A Haven of Sacred Refuge, by Basanta Bidari, p. 36.) The “Mahapadana Sutta: The Great Discourse on the Lineage,” II:14, l.31, places the king’s consultation with the Brahmins after the birth of the future Buddha.)

When the future Buddha was born, he did not touch the earth: four gods received him. He emerged from the womb unbloodied, unsoiled. When he was born an immeasurable light appeared throughout the world. His body and that of his mother were washed with two streams of water, one cold and the other hot, falling from the sky. (The hot water symbolized the harshness of asceticism, the cold water the coolness of Enlightenment.) The streams from the sky formed the water within the sacred pool of Pokarani. The future Buddha, once born, looked in all four directions. (This scanning of the four quadrants, according to the commentator, meant unobstructed knowledge.) He saw no one who was his equal. He then took seven steps and stopped. (The seven steps symbolized he would acquire the seven Enlightenment factors.) He spoke the following words with a bull-like voice: “I will be the chief one, the supreme one, the eldest one in the world. This cycle of birth will be my last. There will not be another existence for me”. (Even the “bull-like” speech is significant as setting in motion the irreversible Dhamma wheel. The statement that there would not be another existence signified the “lion’s roar” of the coming Nibbana of the arahant.) The future Buddha was born with the thirty-two Brahmanical distinctive marks of a great man, for instance, a bright, golden complexion, and blue eyes. (Cf. the “Acchariya-abbhuta Sutta; Wonderful and Marvelous,” III:123, 16-21.; the “Mahapadana Sutta: The Great Discourse on the Lineage,” II:14, 1.25-1.32; and the extensive discussion of the distinctive marks in the “Lakkhana Sutta; The Marks of a Great Man,” Middle Length Discourses, III:30. Cf. the continuation of the story line in the Introduction to the Jataka (i.4721), paragraphs 40-43, 54, and 31. The Introduction also describes in paragraph number 31 how, when the future Buddha was born, thirty-two prognostics appeared, for instance, all the worlds filled with an immeasurable light, and the blind saw and the deaf heard and the lame walked.)

III. Archeology and Monuments

As an archeological site Lumbini is significant today for the Asoka pillar; the sacred pool of Pokarani (the Sakya bathing tank); the temple of Maya Devi, built over other successively built temples which were built, in turn, over one of Great King Asoka’s four stupas; the stone presumably placed by Asoka to mark the exact spot where the Buddha was born; the many stupas; the monasteries (viharas); and the bas-relief of Maya Devi giving birth. (Lumbini, by Bidari, is the principle text utilized in the following discussion. Middle Land Middle Way; A Pilgrim’s Guide to the Buddha’s India, by Ven. S. Dhammika, also has a brief discussion of Lumbini.)

1) Asoka Pillar. Great King Asoka was responsible for the construction of at least forty pillars throughout his country. The pillar at Lumbini dates from 249 B.C., the time of the king’s visit to the site to commemorate the birth of the Buddha there. Like the other pillars, this one was built of sandstone with a monolithic shaft, a separate bracket sculpture placed on the top. The shaft, over twenty-four feet high, is cracked and has two iron “belts” around it. The bracket figure (capital stone) still exists separately at the site, but it is broken. The sculpture at the top no longer exists. The inscription on the pillar reads: “King Piyadasi (Asoka) the beloved of Devas in the twentieth year of the coronation himself made a royal visit; Buddha Sakyamuni having been born here, a stone railing was built and a stone pillar erected . . .” (Department of Archeology, H.M.G. Nepal, translation, quoted in Lumbini, by Bidari, p. 60). There is some discussion as to whether the Brahmi word, silavigadabhica, in the inscription means that a stone railing (wall) was build or that a stone figure of a horse was built for the capital of the pillar. More often than not, the translations opt for the former rendition.

2) Sacred Pool of Pokarani. This pool is located just to the southwest of the temple of Maya Devi. Though mentioned in Buddhist literature and in other sources, there is no indication there of shape or size. The current structure and configuration date from only the 1930s. From 1933 to 1939 General Kesher Shumsher conducted excavations at Lumbini in a rather ruthless manner. He destroyed a lot of structures. To his credit, however, it can be said he improved the site of the sacred pool by adding steps and a brick veneer. In 1993 when dirty water and mud were removed from the pool, two artesian wells were discovered at opposite corners. As it exists today, the bottom of the pool is approximately forty-eight and a half feet long by forty feet wide.

3) Temple of Maya Devi. This famous white temple was totally dismantled so that excavations could be conducted underneath it. The excavation of the temple site took place from 1992 to l996 (cf. Bidari, Lumbini, pp. 91-97, for a detailed discussion). The archaeologist in charge of the project, K. P. Acharya, has outlined various periods of construction at the site that account for the time from the third century B.C. (before the time of Asoka) to the twentieth century A.D. Acharya has outlined six different periods, with the sixth period being divided into six phases. (The Japanese archaeologist, S. Uesaka, has another take on this difficult matter: he concludes there were five periods, the fifth period being divided into five phases.) Acharya’s Period II, coinciding with the construction of the Asoka pillar, saw a great deal of construction at the temple site. A structure about seventy feet by eighty-five feet consisting of fifteen chambers of various sizes was unearthed. At the center of the second chamber was found in 1996 an apparently conglomerate stone seeming to mark the exact spot where the Buddha was born. What is worthy of note is that the placement of this marker stone, based on the evidence, would be rather late, the time of Asoka’s reign. In 2003 the Maya Devi temple was restored over the excavated site reopened by the king of Nepal.

4) Stupas and Monasteries. The stupas at Lumbini were constructed during the time from the third century B.C. to the eighth or ninth century A.D. All the stupas currently excavated at Lumbini, thirty-one in all, have been more or less leveled over the years. Almost all of them were votive stupas (erected by pilgrims to the site to gain merit). Numbers six and thirty-one seem to have been Dhamma stupas (built over religious books of various materials). Stupa thirty-one has nineteen terra-cotta seals that would typically characterize a Dhamma stupa. Number six is the only saririka stupa (one built over relics), but it is unclear whose relics were contained in the casket. The largest stupas are the square stupa ten, roughly thirty feet across, situated to the southwest of the Asoka pillar; and the square stupa thirty-one, roughly forty-five feet across, southeast of the meeting hall to the east of the Maya Devi temple site.

Lumbini contains four groups of monastery (vihara) remains to the southeast of the sacred pool of Pokarani, three groups being clearly delineated. The initial construction of the monasteries lasted from the third century B.C. to the fourth century A.D. (T. N. Mishra has detailed descriptions of the monasteries in Bidari’s Lumbini, pages 108-110.)

5) Bas Relief of Maya Devi. The bas-relief of Maya Devi giving birth to the Buddha is enshrined in Maya Devi temple. The bas-relief of the nativity was initially installed at the time of the Malla Kings of the Naga dynasty from about the eleventh to the fifteenth century in the Karnali zone of Nepal. (Bidari offers three views on the date of the carving of the panel, one view ascribing the work to the time of Asoka; another to the Kusana period, spanning the time between the second century B.C. and the fourth century A.D.; and a third to the Gupta period, which extended from the third to the eighth centuries A.D. (pp. 73-74).) The sculpture is a realistic depiction of the Buddha’s birth. As well as featuring the Buddha and Maya Devi, there are images of the queen’s sister, Prajapati, supporting the queen; the Hindu creator of the universe, Brahma, bent to receive the future Buddha; and the leader of the devas, Indra, who assisted him in the difficult task of teaching humanity the path to Enlightenment. The panel is over six and a half feet high and almost three and a half feet wide.


IV. Conclusion: Lumbini Today

Lumbini is currently located on 6,000 acres of land. Additional trees have been planted, and fences have been built to protect it. It is being developed under the master plan of the Lumbini Development Trust, a plan devised in 1978 by the famous Japanese architect Kenzo Tange. UNESCO lists Lumbini as a World Heritage Site. It is now under the supervision of the Nepalese government. The Government has invited Buddhists from around the world to participate in the building of Buddhist temples at the site. Many beautiful temples have been built in recent years to honor the Buddha—among others, the Myanmar (Burmese) Temple with a monastery complex nearby, the International Gautami Nuns Temple, the China Temple with its huge Buddha statue, the Dae Sung Suk Ga Sa Korean Temple, the Nepal Buddha Temple and monastery, the Japan Peace Stupa with its four Buddha statues at the dome, as well as the Thai Temple. The Lumbini International Research Institute (LIRI), dedicated to the study of Buddhism and religion in general, is also located on the premises. The weekly Lumbini bazaar offers insights into the cultural life of southern Nepal. As a religious, historical, and cultural center, Lumbini Park, after centuries of neglect, is of the utmost significance today for Buddhists worldwide.

By PhramahaThanat Inthisan Ph.D.

Edited by Duwayne

October 4, 2005



พระแท่นวัชรอาสน์(Vajarasana) และรัตนจงกรมเจดีย์

พระแท่นวัชรอาสน์(Vajarasana) และรัตนจงกรมเจดีย์


พระมหาเจดีย์พุทธคยา หรือพระวิหารมหาโพธิ์
พระมหาเจดีย์พุทธคยานี้ ก่อสร้างด้วยหิน ทรายสีน้ำตาลนวล มีลักษณะเป็นทรง สี่เหลี่ยมจัตุรัส ยอดแหลมคล้ายยอดพระเจดีย์ทั่วไป มีความสูงประมาณ ๑๗๐ ฟุต ฐานวัดโดย รอบได้ ๘๖ เมตร พระเจ้าหุวิชกะ ทรงสร้างต่อมาจากสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช และมีการ ซ่อมแซมบูรณะเรื่อยมา โดยท่านผู้เลื่อมใสในพระ พุทธศาสนา ดังนั้น องค์พระเจดีย์จึงมีทรงเป็นเหลี่ยม ที่มียอดแหลม นอกจากนี้ยังมีองค์เจดีย์เล็กๆ ลดหลั่น กันไปอยู่โดยรอบพระเจดีย์องค์ใหญ่ จึงทำให้พระเจดีย์ มีความงามยิ่งขึ้น มีห้องสำหรับปฏิบัติธรรมอยู่ชั้นบน ส่วนชั้นล่างนั้น ประดิษฐานพระประธานขนาดใหญ่ สูงประมาณ ๑.๖๖ เมตร หน้าตักกว้าง ๑.๔๗ เมตร แกะสลักด้วยหินตามแบบศิลปะสมัยปาละ มีอายุประมาณ ๑,๔๐๐ ปี องค์พระพุทธรูป ทาสีทองสวยงามมาก คนไทยนิยมเรียกว่า พระพุทธเมตตา
๔. อนิมิสเจดีย์
หลังจากตรัสรู้แล้ว พระองค์ประทับนั่ง เสวยวิมุติสุข ณ บัลลังก์ที่ประทับนั่งตรัสรู้ ตลอด ๗ วัน เทวดาบางพวกเกิดความปริวิตกว่า แม้วันนี้ พระสิทธัตถะ ยังมีกิจที่จะต้องทำอยู่เป็นแน่ เพราะยังไม่ละความอาลัย ในบัลลังก์ ด้วยพระองค์ทรงตั้งสัตยาธิษฐานไว้ก่อน ประทับนั่งว่า ถ้าไม่ได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ จะไม่เสด็จลุกขึ้นจากบัลลังก์นี้ ในวันที่ ๘ ทรงออก จากสมาบัติ ทรงทราบความปริวิตกของเทวดาเหล่านั้น แล้วเหาะขึ้นไปในอากาศ เพื่อกำจัดความสงสัยของ เทวดาเหล่านั้น ทรงแสดงยมกปาฏิหาริย์ ครั้นแสดงยมกปาฏิหาริย์กำจัดความสงสัย ของเทวดาเหล่านั้นแล้ว จึงประทับยืนทางด้านทิศตะวันออกเฉียงเหนือเยื้องจากบัลลังก์ไป เล็กน้อย ทรงจ้องดูบัลลังก์และต้นโพธิ์ สถานที่บรรลุผลแห่งพระบารมีทั้งหลาย ที่ทรงบำเพ็ญ มาถึงสี่อสงไขยแสนกัปป์ ด้วยดวงพระเนตรที่ไม่กระพริบว่า เราบรรลุสัพพัญญุตญาณเหนือ บัลลังก์นี้ ทรงยับยั้งอยู่ ๗ วัน สถานที่นั้นจึงชื่อว่า อนิมิสเจดีย์
ปัจจุบันได้สร้างเป็นเจดีย์องค์ใหญ่มีสีขาว อยู่ทางด้านขวามือของบันไดที่จะลง สู่มหาโพธิสถาน หรือทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของพระเจดีย์มหาโพธิ์ ดูผิวเผินมีรูปทรง คล้ายกับเจดีย์องค์ใหญ่ แต่ลวดลายหยาบกว่า

๕. รัตนจงกรมเจดีย์
ในสัปดาห์ที่สาม พระองค์ทรง เนรมิตที่จงกรมระหว่างบัลลังก์ที่ประทับนั่งตรัสรู้ กับอนิมิสเจดีย์ ทรงจงกรมบนรัตนจงกรม จากทิศ ตะวันออกจรดทิศตะวันตกอยู่ตลอดสัปดาห์ สถานที่นั้นจึงชื่อว่า รัตนจงกรมเจดีย์ ปัจจุบัน มีหินแกะสลักทำเป็นดอกบัว ศิลปะภารหุต ประมาณ ๑๒ ศอก วางเรียงกันเป็นแนวยาวตลอด อยู่ทางด้านซ้ายมือข้างองค์พระมหาเจดีย์ พุทธคยา หรืออยู่ทางทิศเหนือ สร้างเป็นแท่นหินสูง ๑ เมตร มี ๑๙ ดอก
๖. รัตนฆรเจดีย์
ในสัปดาห์ที่ ๔ เทวดาทั้งหลายเนรมิตเรือนแก้วด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของ ต้นโพธิ์ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงนั่งขัดสมาธิในเรือนแก้วนั้น ทรงพิจารณาอภิธรรมปิฏก และพระสมันตปัฏฐาน อนันตนัยในพระอภิธรรมปิฏกโดยพิเศษ ทรงยับยั้งอยู่ตลอดสัปดาห์ ส่วนนักอภิธรรมกล่าวว่า ที่ชื่อว่า เรือนแก้ว ไม่ใช่เรือนที่ทำด้วยแก้ว ๗ ประการ แต่สถานที่ที่ ทรงพิจารณาปกรณ์ทั้ง ๗ เรียกว่า เรือนแก้ว ท่านประยุกต์เรื่องทั้งสองเข้าไว้ในที่นี้โดยปริยาย จึงควรถือเอาทั้งสองนัย สถานที่นั้นจึงชื่อว่า รัตนฆรเจดีย์
ลักษณะที่ปรากฏในปัจจุบัน เจดีย์นี้สร้างเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า หลังคาตัดตรง ทาสีเหลือง ด้านหน้ามีประตูทางเข้า หันหน้าไปทางกำแพงด้านทิศเหนือ ภายในมีพระพุทธรูป ทองเหลืองขนาดใหญ่องค์หนึ่ง ประดับอย่างสวยงามประดิษฐานอยู่
๗. อชปาลนิโครธ
พระพุทธเจ้าประทับอยู่ใกล้ๆ ต้นโพธิ์ ๔ สัปดาห์แล้ว ในสัปดาห์ที่ ๕ เสด็จออก จากบริเวณควงไม้โพธิ์เสด็จข้ามแม่น้ำเนรัญชราไปทางทิศตะวันออก ประทับนั่งพิจารณาพระธรรม และเสวยวิมุตติสุขที่ต้นอชปาลนิโครธนั้น ณ ที่ตรงนี้ พราหมณ์ผู้ทิฏฐมังคลิกะ เที่ยวตวาดว่า หึ หึ ด้วยอำนาจความถือตัว ได้ทูลถามพระผู้พระภาคเจ้าว่า บุคคลชื่อว่าเป็นพราหมณ์ด้วยเหตุเพียง เท่าไร ธรรมเหล่าไหนทำให้บุคคลเป็นพราหมณ์ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเปล่งอุทานแสดง เหตุและธรรมที่ทำให้บุคคลเป็นพราหมณ์
๘. สระมุจลินท์
ครั้นประทับนั่ง ณ อชปาลนิโครธตลอด ๗ วัน ในสัปดาห์ที่ ๕ แล้ว จึงเสด็จไป ประทับ ณ โคนต้นมุจลินท์ (ต้นจิกนา) อีกสัปดาห์หนึ่ง พอประทับนั่งในที่นั้นเท่านั้น มหาเมฆซึ่งมิใช่ฤดูกาลก็เกิดขึ้นเต็มทั่วห้องจักรวาล เมื่อมหาเมฆเกิดขึ้นแล้ว พญานาคชื่อมุจลินท์ คิดว่า เมื่อพระพุทธเจ้ามาสู่สถานที่ของเรา มหาเมฆก็เกิดขึ้น พระองค์ควรได้อาคารที่ ประทับ พญานาคแม้จะสามารถเนรมิตวิมานทิพย์ เหมือนกับเทพวิมาน แต่คิดว่า เมื่อเราสร้างวิมาน อย่างนี้ จักไม่มีผลมากแก่เรา เราจะขวนขวาย ด้วยกายตนเองเพื่อพระทศพล จึงทำอัตตภาพ ให้ใหญ่ยิ่งล้อมพระพุทธเจ้าไว้ด้วยขนด ๗ ชั้น แผ่พังพานไว้ข้างบน พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ บัลลังก์มีค่ายิ่งที่สำเร็จด้วยรัตนะ ๗ ประการ เพดานมีพวงดอกไม้หอมหลายชนิดห้อยอยู่ เบื้องบน อบอวลด้วยกลิ่นหอมนานาชนิด ในโอกาสใหญ่ภายในขนดล้อม เหมือนประทับอยู่ในพระคันธกุฏี ตลอด ๗ วัน ณ ที่ตรงนี้ พระพุทธองค์ได้ทรงเปล่งอุทานปรารภความสุข ๔ ประการ เมื่อฝนหยุดแล้ว พญานาคราชจึง คลายขนดจำแลงเป็นมาณพยืนประคองอัญชลีถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้าทางเบื้อง พระพักตร์
สระมุจลินท์ อยู่ห่างจากเจดีย์พุทธคยาไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ประมาณ ๒ กิโลเมตร ห่างจากแม่น้ำเนรัญชราประมาณครึ่งกิโลเมตร มีสระน้ำอยู่ใกล้หมู่บ้านชื่อมุจลินท์ ในปัจจุบัน ทางการได้จำลองสระมุจลินท์ไว้ที่บริเวณเจดีย์พุทธคยา มีพระพุทธรูปปางนาคปรก อยู่กลางสระ ติดกับกำแพงด้านวัดป่าพุทธคยา
๙. ราชายตนะ
ในสัปดาห์สุดท้ายแห่งการเสวยวิมุติสุข พระพุทธองค์เสด็จเข้าไปประทับนั่ง ณ ราชายตนะ (ต้นเกด) ทรงยับยั้งอยู่ด้วยสุขในฌานและสุขในผล
สถานที่นี้ อยู่ทางทิศใต้ของต้นพระศรีมหาโพธิห่างจากแม่น้ำเนรัญชราไปทาง ทิศตะวันตกประมาณ ๑ กิโลเมตร อยู่ห่างจากสระมุจลินท์ไปประมาณ ๕๐๐ เมตร มีต้นโพธิ์ขึ้น แทนต้นเกด ชาวฮินดูได้สร้างเทวสถานไว้ใกล้ ๆ มีทางเข้าต่อจากถนนเรียบแม่น้ำเนรัญชรา ฝั่งตะวันตกไปทางทิศใต้

Bodhi Tree, ตันพระศรีมหาโพธิ์ ที่พุทธคยา

Bodhi Tree, ตันพระศรีมหาโพธิ์ ที่พุทธคยา





ต้นพระศรีมหาโพธิ
ต้น พระศรีมหาโพธิ์ เป็นสถานที่ ที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสรู้ประทับ นั่งตรัสรู้ในคืนวันเพ็ญวิสาขปุรณมี ก่อน พุทธศักราช ๔๕ ปี ณ สถานที่นี้ได้เคยมีพระ พุทธเจ้าองค์อื่น ๆ ในอดีตกาลถึง ๓ พระองค์ ที่ได้ทรงตรัสรู้แล้ว คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า กกุสันโท โกนาคมนะ กัสสปะ และพระพุทธเจ้า องค์ปัจจุบัน และในอนาคตกาล จะเป็นที่ตรัสรู้ ของพระศรีอริยเมตไตรยต้นที่ปรากฏอยู่ใน ปัจจุบัน เป็นต้นที่ ๔ มีประวัติโดยสังเขปดังนี้
ต้นพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ ๑
ต้นพระศรีมหา โพธิ์ที่พระพุทธองค์ได้ประทับนั่ง เพื่อตรัสรู้พระอนุตตรสัมโพธิญาณ เป็นสหชาติกับพระพุทธเจ้า อายุประมาณ ๓๕๒ ปี พระศรีมหาโพธิ์ต้นนี้ ถูกพระนางมหีสุนทรี มเหสีองค์ที่ ๔ ของพระเจ้าอโศกมหาราช ราดยาพิษและน้ำร้อนจนตาย พระเจ้าอโศกทรงเสีย พระทัยมาก ทรงอธิษฐานและสั่งให้เอาน้ำนมวัวถึง ๑๐๐ ตัวมารดหน่อของพระศรีมหาโพธิ์ จึงงอกขึ้นมาใหม่
ต้นพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ ๒
พระเจ้าอโศกทรงปลูกเมื่อ พ.ศ. ๒๗๒ ในช่วงปี พ.ศ. ๑๑๔๓ - ๑๑๖๓ กษัตริย์ชาว ฮินดูแห่งแคว้นเบงกอล ชื่อ ศาศางกา ได้ทำลายเสีย ต่อมากษัตริย์แคว้นมคธชื่อ พระเจ้าปุรณวรมา ทรงทราบข่าว จึงเสด็จมาที่พุทธคยา ได้ทรงเห็นต้นพระศรีมหาโพธิ์ถูกทำลาย จึงทรงให้เอา น้ำนมวัว ๑,๐๐๐ ตัว มารดจนหน่อของพระศรีมหาโพธิ์เกิดใหม่อีก
ต้นพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ ๓
พระ เจ้าปุรณวรมา ได้ทรงปลูกหน่อต้นพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ ๓ นี้ไว้ ณ ตำแหน่ง เดิม จนต้นเจริญงอกงามดี ต้นที่ ๓ นี้ มีอายุประมาณ ๑,๒๕๖ – ๑,๒๗๖ ปี ก็ตายลงด้วยถูก พายุพัดโค่น เพราะอายุแก่มากแล้ว ต่อมา เซอร์คันนิ่งแฮม ได้เห็นหน่อของต้นพระศรีมหาโพธิ์ งอกขึ้นมา ๒ หน่อ จึงเอาหน่อที่สูงประมาณ ๖ นิ้ว ปลูกไว้ที่เดิม หน่อที่สูงประมาณ ๔ นิ้ว ปลูกไว้ทางทิศเหนือขององค์พระเจดีย์
ต้นพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ ๔
ท่าน เซอร์คันนิ่งแฮมได้นำมาปลูกไว้ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๒๓ ณ ตำแหน่งเดิมของต้น พระศรีมหาโพธิ์ต้นแรก พระศรีมหาโพธิ์ต้นนี้มีอายุประมาณ ๑๒๔ ปี ( พ.ศ.๒๕๔๗ ) นับแต่ปลูกมา ปัจจุบันต้นพระศรีมหาโพธิ์ ก็ยังแข็งแรงและสมบูรณ์ดี มีการกั้นรั้วทองเหลืองไว้โดยรอบ มีประตูเหล็กดัดสูง ๒ เมตร สร้างถวายโดยชาวพุทธศรีลังกา
๒. พระแท่นวัชรอาสน์
พระแท่นวัชรอาสน์ คือ ที่ประทับนั่ง ตรัสรู้ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ ในครั้งนั้น พระ พุทธองค์ทรงใช้หญ้ากุสะ ๘ กำมือ ที่ โสตถิยะพราหมณ์ถวายให้มาปูลาดนั่ง และเมื่อพระองค์ได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมา-สัมพุทธเจ้าแล้ว บัลลังก์ที่ประทับนั่งนั้น จึงถูกเรียกว่า อปราชิตบัลลังก์ หรือ รัตนบัลลังก์
ต่อมา พระเจ้าอโศกมหาราชทรงสร้างเป็นแทนหินสลัก ประดิษฐานไว้ระหว่างต้น พระศรีมหาโพธิ์กับองค์พระเจดีย์ เพื่อให้เป็นอนุสรณ์สถานที่ถาวรยาวนาน พระแท่นนี้สร้างขึ้น โดยใช้แผ่นหินทราย เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ยาวประมาณ ๗ ฟุต ๑๐ นิ้วครึ่ง กว้าง ๔ ฟุต ๗ นิ้วครึ่ง ความหนา ๖ นิ้วครึ่ง แกะสลักเป็นรูปแหวนเพชร นอกจากนั้น ยังมีรูปดอกบัว รูปพญาหงษ์ และดอกมณฑารพด้วย

เจดีย์รอบ ๆ เจดีย์พุทธคยา

เจดีย์รอบ ๆ เจดีย์พุทธคยา






















พุทธคยา สถานที่ตรัสรู้ ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของ แม่น้ำเนรัญชรา ณ ตำบลโพธิคยา หรือ พุทธคยา มีอาณาเขต ติดต่อกับตำบลตารดิตถ์ จังหวัดคยา รัฐพิหาร ซึ่งมีเมือง ปัตนะเป็นเมืองหลวง ก่อนจะเดินทางถึงบริเวณสถานที่ตรัสรู้ คือ ต้นพระศรีมหาโพธิ เราจะมองเห็นพระวิหารโพธิ (พระเจดีย์ ๔ เหลี่ยม) ตั้งตระหง่านสูงประมาณ ๑๗๐ ฟิตจากพื้นดิน เมื่อเดินเข้าใกล้เราจะมองเห็นว่าสถานที่รอบ ๆ ที่ตรัสรู้นี้ ตั้งอยู่ในที่ต่ำลึกจากระดับพื้นดินบริเวณรอบ ๆ ที่ถูกสร้างเป็น กำแพงในปัจจุบันประมาณ ๕ เมตร ที่เป็นเช่นนี้ เพราะบริเวณ พระศรีมหาโพธิ์ในอดีต มีวิหารใหญ่ ๓ หลัง เฉพาะทางประตู ด้านทิศเหนือของต้นพระศรีมหาโพธิ์ มีวิหารชื่อมหาโพธิสังฆาราม ซึ่งกษัตริย์ชาวศรีลังกาได้มาสร้างไว้ มี ๖ ห้อง ๔ ยอด มีพระสงฆ์อยู่อาศัยถึง ๑,๐๐๐ รูป แต่ใน พ.ศ. ๑๗๔๗ วิหารทั้ง ๓ หลัง รวมทั้งกำแพงได้ถูก ทำลายลงโดยกษัตริย์มุสลิม ดังนั้น บรรดาซากถาวรวัตถุที่ปรักหักพังได้ตกสลายไป ทำให้เกิดการทับถมกันของแผ่นดิน บริเวณนี้จึงอยู่ต่ำจากระดับกำแพงและบริเวณ รอบซึ่งเป็นซากวัดในอดีตประมาณ ๕ เมตร
เมื่อวันที่ ๒๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕ องค์การสหประชาชาติได้ประกาศยกย่อง ให้พุทธคยาเป็นมรดกโลก
สถานที่ตรัสรู้
เจ้า ชายสิทธัตถะ หรือดาบสสิทธัตถะในขณะนั้น หลังจากที่ทรงใช้ความวิริยะ อุตสาหะเพื่อแสวงหาโมกขธรรมอยู่เป็นเวลา ๖ ปี ได้ทรงตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ เป็นพระพุทธเจ้า ณ ภายใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ เมื่อวันพุธ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ ปีระกา (วันวิสาขบูชา) ก่อนพุทธศักราช ๔๕ ปี พุทธคยาจึงจัดเป็นสถานที่สำคัญของพุทธศาสนิกชนตั้งแต่นั้นเป็นต้น มา บริเวณสถานที่ตรัสรู้นี้ ในครั้งพุทธกาลเรียกว่าตำบลอุรุเวลาเสนานิคม
posted by Dr.Handy Inthisan at 4:42 AM