ຄວາມໝາຍຂອງກະຖິນ:

ຄວາມໝາຍ: ພິທີເຮັດບຸນທອດກະຖິນ ເປັນງານບຸນທີ່ນິຍົມເຮັດກັນຂຶ້ນປີລະຄັ້ງ ທ່ານຈຶ່ງຈັດຂຶ້ນເປັນ “ກາລະທານ” ແປວ່າ “ຖວາຍທານນີ້ຕາມກາລສມັຍ” ຄືກຳນົດກາລ ທີ່ ພຸດທະບັນຍັຕໄວ້ພຽງ ໑ ເດືອນທ້າຍຣະດູຝົນ.

ຄຳວ່າ “ກະຖິນ” ມີຄວາມໝາຍກ່ຽວຂ້ອງກັນຢູ່ຫຼາຍ ເຊິ່ງຄວາມໝາຍນັ້ນ ປາກົຕມີ ມາດ່ັງນີ້:

໑. ກະຖິນທີ່ເປັນຊື່ຂອງຂອບໄມ້: ຂອບໄມ້ແມ່ແບບສຳລັບເຮັດຈີວອນ ເຊິ່ງມີກາຣ ຮຽກກັນວ່າໄມ້ “ສະດຶງ” ກໍມີ, ເນື່ອງຈາກໃນສມັຍພຸດທະກາລ, ກາຣກະທຳຈີ ວອນໃຫ້ມີຮູບລັກສະນະຕາມພຸດທະກຳນົດ ກະທຳໄດ້ໂດຍຢາກ ຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຕີແບບ ຫຼືເຮັດຂອບໄວ້ກ່ອນ, ຄືເອົາມາເຮັດຂອບໄວ້ກ່ອນ ເພື່ອເປັນອຸປະກອນສຳ ຄັນ ໃນກາຣເຮັດຜ້ານຸ່ງ ຫຼື ຜ້າຫົ່ມຊ້ອນ ທັງສາມຢ່າງ ຮຽກຣວມກັນວ່າ“ຈີວະຣັງ ໃນພາສາປາລີ ຫຼືຜ້າຈີວວອນ ໃນພາສາລາວ”, ແຕ່ຖ້າຈະຮຽກເປັນແຕ່ລະປະເພດແຍກອອກເປັນ 3 ຜືນ ຕາມພາສາລາວຮຽກວ່າ

- ຜ້າຄຸມ: ເປັນຜ້າສຳລັບຫົ່ມ ຫຼືຄຸມໂຕ ຈຶ່ງຮຽກວ່າຜ້າຄຸມ.

- ຜ້າສັງຄາຕິ ຫຼືຮຽກວ່າ “ສັງຄາຕິ” ເປັນຜ້າຫົ່ມຊ້ອນເວລາໜາວ ຫຼືຜ້າປູນອນ ຫຼືໝູນຫົວ ແຕ່ປັຈຈຸບັນນີ້ ເຮົາຈະປາກົດເຫັນພຣະສົງນຳມາພາດບ່າ ຢ່າງດຽວ ບາງສຳນັກຖືກັນໜັກຖືກັນໜາວ່າເປັນຜ້າພິເສດ.

- ຜ້າສະບົງ: ຄືຜ້ານຸ່ງ ມີຄວາມໝາຍດຽວກັບຄຳວ່າ “ຜ້າສະໂລ້ງ” ຂອງພໍ່ອອກ ນຸ່ງ.
ການກຳນົດເຮັດຜ້າກະຖິນນີ້ ທ່ານໃຫ້ກຳນົດເອົາຜ້າຜືນໃດຜືນໜຶ່ງ ໃນຈຳນວນ 3 ຜືນນີ້ ໃຫ້ເປັນຜ້າກະຖິນ, ຄືການເປັນຜ້າສຳລັບຜ້າກະຖິນ, ບໍ່ແມ່ນໝາຍເອົາຜ້າທັງຜືນ, ແຕ່ບາງສຳນັກຈະການເອົາທັງ 3 ຜືນກໍອາດຈະໄດ້ , ສຳຄັນວ່າ ເວລາຄອງຜ້າ ຫຼືຮັກສາຜ້າ ບໍ່ໃຫ້ຂາດ, ບໍ່ໃຫ້ເສັຍໄປຈົນຮອດເດືອນ 4 ນັ້ນຈະສາມາດຮັກສາຄົບທຸກຜືນບໍ່ນັ້ນເປັນເຣື່ອງ ຢາກ, ສະນັ້ນປະເພນີນິຍົມຈຶ່ງກົດນົດຜ້າສັງຄາຕິ ການເປັນຜ້າກະຖິນ.

ການທຳຜ້າໂດຍອາໄສແມ່ແບບເຊັ່ນນີ້ນັ້ນ, ວິທີການເຮັດກໍຄືເມື່ອໄດ້ແບບ ຫຼືໄມ້ສະດຶງ ທີ່ຈະມາຂຶງຜ້າແລ້ວ, ຜູ້ເຮັດ ຫຼືຄະນະສົງ ກໍຕ້ອງໄດ້ນຳເອົາຜ້ານັ້ນລົງໄປທາບກັບແມ່ແບບ ຫຼືໄມ້ຂຶງນັ້ນ ແລະ ຕັດ, ຫຍິບ, ຍ້ອມ ການເຮັດຜ້າມີຂໍ້ກຳນົດຄືໃຫ້ແລ້ວໃນວັນນັ້ນ, ດ້ວຍຄວາມສາມັກຄີຂອງສົງ ຖືເປັນກາຣຮ່ວມໃຈກັນກະທຳໃນກິດທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຈຶ່ງຊື່ວ່າສັງຄະສາ ມັຄຄີ, ແລະ ເມື່ອທຳສຳເຣັດແລ້ວ ຫຼືເມື່ອພົ້ນກຳນົດກາຣແລ້ວ ແມ່ແບບຫຼືກະຖິນນັ້ນ ກໍຈະຮື້ເກັບຮັກສາໄວ້ໃນກາຣເຮັດຜ້າເຊັ່ນນັ້ນໃນປີຕໍ່ໆໄປ, ກາຣຮືແບບໄມ້ນີ້ຮຽກວ່າ ເດາະ ສະ ນັ້ນຄຳວ່າ ກະຖິນເດາະ ຫຼື ເດາະກະຖິນ ຈຶ່ງໝາຍເຖິງກາຣຮື້ໄມ້ແບບເພື່ອເກັບໄວ້ໃຊ້ໃນໂອ ກາສໜ້າ ນັ້ນເອງ.

໒. ກະຖິນເປັນຊື່ຂອງພັນໄມ້: ຕາມຄວາມໝາຍຂອງອາຈາຣຍ໌ທາງສາສນາບາງທ່ານວ່າ ຄຳວ່າ “ກິນຖິນ” ເປັນຊື່ຂອງພັນໄມ້ ທີ່ຈະນຳມາໃຊ້ເປັນໄມ້ສະດຶງ ເປັນແບບຂຶງຜ້າ ທີ່ຈະຕັດເປັນຜ້າຈີວອນນັ້ນ, ໃນສມັຍພຸດທະການ ໄມ້ຖະຖິນຄົງຈະເປັນໄມ້ຫາງ່າຍ ແລະ ເປັນເປັນໄມ້ທີ່ຕ້ອງຫ້າມຂອງທາງການສມັຍນັ້ນ, ພຣະສົງຈຶ່ງເອົາໄມ້ປະເພສນີ້ມາເຮັດໄມ້ສະດຶງ ເພື່ອຂຶງຜ້າຈີຈອນ ຄຳວ່າຜ້າກະຖິນ ກໍໄດ້ຊື່ຕາມໄມ້ທີ່ມາເຮັດນີ້.

໓. ກະຖິນເປັນຊື່ຂອງຜ້າ: ໝາຍເຖິງຜ້າທີ່ຖວາຍເປັນກະຖິນພາຍໃນກຳນົດກາຣ 1 ເດືອນ, ໂດຍເຣີ່ມຈາກແຮມ 1 ຄ່ຳ, ເດືອນ 11 ໄປົຈນເຖິງຂຶ້ນ 15 ຄ່ຳ ເດືອນ 12 ຜ້າທີ່ຈະຖວາຍນັ້ນຈະເປັນຜ້າໃໝ່ ຫຼືຜ້າທຽມໃໝ່(ຄຳວ່າຜ້າທຽມໃໝ່ ໝາຍວ່າຜ້າທີ່ເກັບຮັກສາໄວ້ມາຫຼາຍປີແລ້ວ, ຫຼືຜ້າເກ່ົາທີ່ເອົາມາຊັກຟອກໃຫ້ສະອາດແລ້ວ ນຳເອົາມາຍ້ອມໃຫ້ເປັນສີໃໝ່) ຜ້າເກົ່າ ຫຼືຜ້າບັງສະກຸນ(ຄືຜ້າທີ່ເຂົາຖີິ້ມແລ້ວ ແລະ ເປັນຜ້າທີ່ເປື້ນດ້ວຍຝຸ່ນ) ຫຼືຜ້າທີ່ຕົກ ຕາມຮ້ານ(ຄືຜ້າທີ່ເຂົາຂາຍໃນທ້ອງຕລາດ)ກໍໄດ້, ສ່ວນຜູ້ຖວາຍຈະເປັນຣືຫັດກໍໄດ້, ເປັນ ພຣະພິກຂຸ-ສາມະເນນກໍໄດ້ ແລ້ວນຳເອົາມາຖວາຍແກ່ສົງ ກໍເປັນອັນວ່າໃຊ້ໄດ້, ສິ່ງສຳຄັນການຖວາຍຜ້າມະຫາກະຖິນນີ້ ບໍ່ໄດ້ກົດນົດອາຍຸ ແລະ ຖານະຂອງຜູ້ຖວາຍກະຖິນ.

໔. ກະຖິນເປັນຊື່ຂອງທານປະເພດສັງຄະທານ: ກະຖິນ ຕາມພຸດທະບັນຍັຕແລ້ວ ຈັດເປັນສັງຄະທານປະເພສໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນ, ເນື່ອງຈາກວ່າ ການທານກະຖິນນັ້ນ ຕ້ອງຖວາຍໃຫ້ແກ່ພຣະພິກຂຸສົງ ທີ່ສາມາດຮ່ວມສັງຄະກັມກັນໄດ້ ຄື:

ກ. ຈຳພັນສາຢູ່ວັດນັ້ນໆ ຄົບໄຕຣມາສ 3 ເດືອນ.

ຂ. ບໍ່ຕ້ອງສັງຄາທິເສດ.

ຄ. ພຣະພິກຂຸຈຳພັນສາຄົບ 3 ເດືອນ, ບໍ່ໃຫ້ຕ່ຳກວ່າ 5 ອົງ, ຕ່ຳກວ່າ 5 ພຣະວິນັຍບໍ່ອະນຸຍາຕ.

ງ. ເວລາຖວາຍຕ້ອງໃຫ້ພຣະສົງທີ່ຈຳພັນສາຢູ່ວັດນັ້ນ ຕ້ອງມີໜ້າໃນກາຣຖວາຍກະຖິນທຸກອົງ, ເວັ້ນເສັຍແຕ່ວ່າພຣະພິກຂຸສົງອົງໃດອອກມີທຸຣະອອກຈາກວັດໄປ ແລະ ປະຣະນາແກ່າຄະນະສົງ ໄວ້ວ່າຈະບໍ່ມາຮັບກະຖິນອີກ, ຄືອອກໄປເລີຍຈົນພົ້ນເຂດກະຖິນ, ຈຶ່ງກັບມາໄດ້.

໕. ກະຖິນເປັນຊື່ຂອງບຸນກິຣິຍາວັຕຖຸ ຄືກາຣທຳບຸນປະເພດໜຶ່ງ ທີ່ກຳນົດເອົາ ວັຕຖຸເປັນຊືຮຽກ.

ການຖວາຍຜ້າກະຖິນເປັນທານແກ່ຄະນະສົງ ຜູ້ຈຳພັນສາຢູ່ໃນວັດໃນວັດໜຶ່ງ, ຫຼືສຳນັກໃດສຳນັກໜຶ່ງ ຈຸດສົງ ແລະ ເປົ້າໝາຍຂອງຜູ້ຖວາຍນອກຈາກຄຳນຶ່ງເຖິງມະຫາກຸສົນອັກຈັກເກີດແກ່ຜູ້ເຮັດແລ້ວ, ຍັງເພື່ອສົງເຄາະ ອະນຸເຄາະແກ້ທ່ານຜູ້ປະພຶດດີປະຕິບັດຊອບ ໃຫ້ມີຜ້ານຸ່ງ ຫຼືຜ້າຫົ່ມໃໝ່, ຈະໄດໃຫ່ຜັດປ່ຽນຂອງເກົ່າທີ່ຈະຂາດ ຫຼືຊຳຣຸດຊຸດໂຊມ.

ການທຳບຸນຜ້າຖະຖິນ ຫຼືຮຽກວ່າບຸນທອດກະຖິນ ຄື ທອດເພື່ອວາງຜ້າລົງໄປແລ້ວກ່າວຄຳຖວາຍໃນທ່າມກາງສົງ ຮຽກໄດ້ວ່າ ເປັນສັງຄະທານຢ່າງໜຶ່ງ, ເປັນກາຣຖວາຍໃຫ້ແກ່ຄະນະສົງເປັນໃຫຍ່ໃນການຕັດສິນວ່າ ເມື່ອອະຕິເລກະລາບເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຄະນະສົງ ຈະແຕ່ງຕັ້ງ ພຣະສົງອົງໜຶ່ງແຈກພັຕ ຕາມພຣະທັມມະວິໄນ, ເຊິ່ງຮຽກວ່າ “ອະປະໂລກະນາກັມ ຫຼືອຸປະໂລກກະຖິນ” ນັ້ນເອງ ວິທີນີ້ຈະຮຽກວ່າເປັນຫຼັກປະຊາທິປະໄຕຣ ໃນທາງພຣະພຸທທະສາສນາໄດ້ວາງຮາກຖານໄວ້ ເພື່ອກຳຈັດຂໍຂັດແຍ້ງທາງພຣະທັມວິນັຍທີ່ອາດ ຈະເກີດຂຶ້ນຕໍ່ຄະນະສົງ(ໝູ່ຄະນະ)ໃນພາຍພາກໜ້າ ຫຼືຫຼັກວິທີກາຣຢູ່ຮ່ວມກັນໂດສັຍຕິ ຂອງ ຄົນຈຳນວນຫຼາຍນັ້ນເອງ.

ທີ່ຮຽກວ່າ ການທອດກະຖິນ ກໍເພາະວ່າບໍ່ໄດ້ປະເຄນເລີຍ ເພາະເມື່ອເຈົ້າພາບຫຼັງຈາກກ່າວຄຳຖວາຍແລ້ວ ຕ້ອງນຳເອົາຜ້າອົງກະຖິນນັ້ນລົງທ່າມກາງສົງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍປ່ອຍໃຫ້ຄະນະສົງຈັດກາຣກັນເອງຕາມພຣະທັມມະວິນັຍທີ່ກຳນົດ, ວິທີນີ້ໝາຍວ່າ ຍາກໂຍມ ຜູ້ເປັນເຈົ້າສັດທາກໍຕາມ, ພຣະພິກຂຸອົງໃດອົງໜຶ່ງກໍຕາມ ບໍ່ມີສິດທີຈັດກາຣ ອະຕິເລກ ກະລາບທີ່ເກີດຂຶ້ນນັ້ນໂດຍລຳພັງຕົນຜູ້ດຽວ, ຫາກເປັນໄປຕາມມະຕິຂອງຄະນະສົງ, ການທີ່ ຮຽກວ່າກາລະທານັ້ນ ກໍເພາະວ່າໃນປີໜຶ່ງທານໄດ້ຄັ້ງດຽວ ແລະ ວັດດຽວກໍມີສິດທີ່ຈະຮັບກະ ຖິນໄດ້ພຽງກອງດຽວເທົ່ານັ້ນ, ຄຳວ່າທານໄດ້ທານໄດ້ຄັ້ງດຽວ ເນື່ອງຈາກວ່າ ກຳນົດໃຫ້ທຽນ ພຽງເດືອນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ຕາມທີ່ກຳນົດແລ້ວ, ຫາກມີກາຣທານຂຶ້ນກ່ອນໜ້ານີ້ພຽງ 1 ວັນ ຫຼືທານກາຍວັນກຳນົດໄປແລ້ວພຽງໜຶ່ງວັນ ບໍ່ນັບວ່າເປັນຜ້າກະຖິນ, ຈະຮຽກຊື່ໄປຕ່າງໆກັນດ່ັງນີ້, ຖ້າຖວາຍກ່ອນພັນສາ ຫຼືກາລພັນສາ ມັກຈະຮຽກວ່າຜ້າຈຳນຳພັນສາ, ຫາກຖວາຍໃນ ຂຶ້ນ 8 ຄ່ຳ, ຈົນເຖິງ ຂຶ້ນ 15 ຄ່ຳເດືອນ 11 ໃຫ້ຮຽກວ່າຜ້າຈີວອນ, ຖ້າຖວາຍກາຍກຳນົດການຖະຖິນໄປໃຫ້ຮຽກວ່າ ຜ້າປ່າ, ຫຼືຖວານອັຕຖະ ເຫຼົ່ານີ້ເປັນຕົ້ນ.

໖. ກະຖິນ ເປັນຊື່ຂອງສັງຄະກັມ: ຄືກິດຈະກັມຂອງຂອງສົງກໍຈະມີກາຣສູຕ ປະ ກາດຂໍຮັບຄວາມເຫັນຊອບຈາກທີ່ປະຊຸມສົງ ໃນການມແບກະຖິນໃຫ້ແກ່ພຮະພິກຂຸສົງອົງໃດອົງໜຶ່ງ ເມື່ອກະທຳກະຖິນສະເຣັດແລ້ວດ້ວຍຄວາມຮ່ວມມື ຂອງພຮະພິກຂຸທັງຫຼາຍກໍຈະໄດ້ເປັນໂອກາດ ໃຫ້ໄດ້ຊ່ວຍກັນກະທຳຈີວອນ ໄດ້ອີກ 4 ເດືອນ, ທັງນີ້ເພາະໃນສມັຍພຸດ ທະກາລກາຣຫາຜ້າ ມາກະທຳເປັນຈີວອນຫາໄດ້ໂດຍຢາກ ສະນັ້ນພຣະພຸດທະອົງຈຶ່ງບໍ່ຊົງໃຫ້ສະສົມ(ເກັບມ້ຽນ)ໄວ້ເກີນ 10 ວັນ, ແຕ່ເມື່ອໄດ້ຊ່ວຍກັນໄດ້ທຳສັງຄະກັມເຣື່ອງຄະຖິນແລ້ວອະນຸຍາຕໃຫ້ສະແຫວງຫາຜ້າ ແລະ ເກັບມ້ຽນໄວ້ເພື່ອກະທຳເປັນຈີວອນ ໄດ້ຈົນຕລອດ ຣະດູໜາວ ຄືຈົນເຖິງວັນ 15 ຄ່ຳເດືອນ 4.

ຈາກຄວາມໝາຍຂ້າງຕົ້ນຈະເຫັນວ່າ ມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັນ 4 ປະກາຣ ເມື່ອສົງກະທຳສັງຄະກັມເຣື່ອງກະຖິນສຳເຣັດແລ້ວ ແລະ ປະຊຸມກັນອະນຸໂມທະນາກະຖິນ ຄືສະແດງຄວາມພໍໃຈ ວ່າໄດ້ກຣານກະຖິນສຳເຣັດແລ້ວ ກໍເປັນອັນສຳເຣັດພິທີ ຄຳວ່າກະຖິນຄືການປູຜ້າລົງທັບໄປກັບຂອບໄມ້ແມ່ແບບເພື່ອຕັດຫຍິບ ຍ້ອມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເປັນຜ້າຈີວອນຜືນໃດຜືນໜຶ່ງ ຍັງມີຄຳອີກຄຳໜຶ່ງເຮົາໄດ້ຍິນກັນກ່ອນຈະມີກາຣເຮັດບຸນກະຖິນ ຄື ການຈ່ອງກະຖິນ ໝາຍເຖິງກາຣສະແດງ ຄວາມຈຳນົງ ຫຼືເຈຕຈຳນົງທີ່ເປັນລາຍລັກອັກສອນ ຫຼືດ້ວຍວາຈາຕໍ່ທາງວັດວ່າ ຈະນຳກະຖິນມາທອດຖວາຍໃນອາວາດນີ້ ສະນັ້ນ, ກ່ອນຈະຖອດກະຖິນນັ້ນ ຈຶ່ງມີປະເພນີກາຣຈ່ອງກະຖິນ, ການຈ່ອງກະຖິນຕ້ອງຂຽນໃບຈ່ອງກະຖິນມາຕິດ ບາງຄັ້ງເພີ່ນກໍຮຽກວ່າປັກຖະຖິນ (ມີຄຳປັກກະຖິນຈະຮ່າງເປັນແບບໄວ້ໃນທ້າຍໜັງສືນີ້).

ການຈ່ອງກະຖິນ ຫຼືປັກກະຖິນຕ້ອງເຮັດເປັນເຈັ້ຍຫຼືວັດສະດຸທີ່ໃຊ້ແທນເຈັ້ຍ ແລະ ຂຽນຄຳປັກກະຖິນລົງໄປ ແລ້ວນຳໄປຕິດປະກາດໄປໄວ້ໃນສິມ, ຫໍແຈກ, ຫຼືກຸດຕິເຈົ້າອະທິ ກາຣວັດ ຫຼືທີ່ໃດກໍໄດ້, ແຕ່ຕ້ອງໃຫ້ພຣະສົງ-ສາມະເນນໃນວັດນັ້ນ ຫຼືຍາຕໂຍມທີ່ມາໃນວັດເຫັນ ຈຸດປະສົງກໍມີ 2 ປະການດ່ັງນີ້ ຄື

໑. ເພື່ອເຕືອນໃຫ້ພຣະພິກຂຸສົງໃນວັດນັ້ນຮູ້ວ່າມີກະຖິນຈະມາທອດຖວາຍໃນວັດນີ້ ຈະໄດ້ກຽມຕົວຕ້ອນຮັບ.

໒. ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ່ຍາດໂຍມຄົນອື່ນມາປັກກະຖິນທັບຊ້ອນກັນ, ເພາະມີຂໍ້ບັນຍັດວ່າວັດໜຶ່ງໆ ທອດ ແລະ ຮັບກະຖິນໄດ້ພຽງກອງດຽວເທົ່ານັ້ນ.

ເມື່ອໃກ້ອອກພັນສາ ຫຼືອອກພັນສາແລ້ວ ເຈົ້າພາຍຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາຍັງວັດ ເພື່ອຕົກລົງ ກຳນົດວັນທອດຜ້າມະຫາກະຖິນ ໃຫ້ເລືອກເອົາວັນໃດກໍໄດ້ ແຕ່ຕ້ອງໃຫ້ຢູ່ໃນເຂຕກະຖິນຄື ແຮມ 1 ຄ່ຳ ຫາ ຂຶ້ນ(ເພັງ) 15 ຄ່ຳ, (ທີ່ເຮົາໃຫ້ສັງເກຕງ່າຍໆກໍຄື ວັນຊ່ວງເຮືອປາກເຊ ຫຼືວຽງຈັນເປັນຕົ້ນໄປຈົນຈົນຮອດ ວັນຕັກບາຕງານບຸນນະມັດສະການພຣະທາຕຫຼວງ ແມ່ນ ສິ້ນສຸດ ກຳນົດທອດກະຖິນ).
ໃນປັຈຈຸບັນ ມີສັດທາຍາຕໂຍມທັງພຣະສົງ ແລະ ຄະຣືຫັດຖວາຍຜ້າມະຫາກະຖິນຫຼາຍຂຶ້ນ ບໍ່ວ່າແຕ່ອາຍຸຫຼາຍອາຍຸນ້ອຍ, ລ້ວນແຕ່ມີສັດທາຫຼວງຫຼາຍ, ເພາະກາຣເຮັດກະ ຖິນໃນສມັຍປັຈຈຸບັນ ມີຄວາມສະດວກສະບາຍຂຶ້ນ ເພາະປັຈຈັບຄືເງິນ ຍາຕໂຍມຫາໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ, ຍາຕໂຍມມີສັດທາແກ່ກ້າຂຶ້ນ, ຜ້າທີ່ຈະນຳມາເຮັດຜ້າກະຖິນນັ້ນ ກໍຫາງ່າຍຂຶ້ນ, ກາຣທີ່ຈະເຮັດຜ້າກະຖິນດ້ວຍກາຣທີ່ເອົາໄມ້ມາເຮັດເປັນແບບ ໄມ້ສະດຶງຂຶງຜ້າແລ້ວຕັດ ຫຍິບຍ້ອມໃນມື້ໜຶ່ງວັນດຽວນັ້ນບໍ່ມີແລ້ວ, ວິທີກາຣແບບນັ້ນໄດ້ຍົກເລີກໄປຕັ້ງນານແລ້ວ ກາຣເຮັດບຸນກະຖິນຂອງຊາວພຸດທົ່ວໄປ ບໍ່ສະເພາະແຕ່ລາວ ຊາວພຸດຕ່າງປະເທດກໍຍົກເລີກແລ້ວ, ກາຣເຮັດບຸນກະຖິນໃນປັຈຈຸບັນນີ້ຍັງຄົງໄວ້ແຕ່ຊື່, ປະເພນີ, ວິທີກັມອັນສຳຄັນໄວ້ ບໍ່ຕ້ອງໃສ່ຂອບໄມ້ສະດຶງ, ເພາະດຽວນີ້ຄົນເຮົາເກັ່ງຂຶ້ນ ການຫັດຖະກັມເກັ່ງຂຶ້ນ ທີ່ສຳຄັນເຂົາມີຂາຍຕາມທ້ອງຕລາດ.

ບໍ່ເໝືອນສະໄໝພໍ່ແມ່ເຮົາ ກາຣທີ່ວ່າເຮັດກະຖິນຍາກນັ້ນ, ແມ່ນວ່າເພີ່ນຕ້ອງໄດ້ຮີບ ໂຮມເງິນ, ຄຳ, ຜ້າ, ແລະ ບໍຣິວານອື່ນໆເປັນປີ ບາງຄົນກຽມເຮັດບຸນກະຖິນຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ